آهسته و پیوسته

۱_ هنوز با مفهوم پایان آشنا نشده ام و همچنان با پایان هر اتفاقی غصه ام می گیرد. لابد برای همین است که هر جریانی را ابدی تصور می کنم و هیچ انتهایی برای هیچ چیز قائل نیستم. 

۲_ چند صفحه ای از کتاب که می گذرد، صفحه ی آخر کتاب را نگاه می کنم که مبادا پایان بدی داشته باشد. چند دقیقه ای از فیلم که می گذرد دقایق پایانی اش را پخش می کنم که مطمئن شوم به خوشی و خوبی پایان می یابد. اصلاً برای همین سینما نمی روم، سریال هم زیاد نمی بینم. اگر پایانی هم متصور باشم فقط پایان خوش است.

۳_ فردا آخرین امتحان دانشگاه است. یک دو واحدی فقط مانده که آن را پایان حساب نمی کنم. فردا برایم نقطه پایان است. جایی که فارغ از دو واحد مانده و پایان نامه ای که هنوز موضوعش تصویب نشده دانشجویی ام تمام می شود. 

۴_ هیچ وقت آدم فکرش را هم نمی کند که روزی دلش برای همکلاسی ها و استادهایش تنگ شود. همان ها که بارها از دستشان به ستوه آمده بود.

۵_ روی مبل نشسته ام و به آخرین جزوه ی دستنویس نگاه می کنم. به جزوه هایی که ترم های اول می نوشتم. به شعرهایی که حقوق خواندن را آسان می کرد. به بیتی که ترم دوم زیاد تکرار می کردم. به طاعت از دست نیاید گنهی باید کرد/ در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد

۶_ حقوق خواندن سخت بود اما چیز هایی بود که آسانش کند. صحبت های تلفنی با مریم وقتی از کلاس بیرون می آمدم. دیدن مریم، راه رفتن با او و شیر کاکایو خوردن. نگاه کردن به درخت و آسمان از پنجره های کلاس وقتی استاد از جرم و جزا و فقه می گفت. شعر نوشتن لا بلای جزوه ها و کتاب های حقوقی. غروب های بی نظیر دانشگاه و روزهای بارانی اش. سروها، گل های بابونه، توت ها و برگ های روی سنگفرش همیشه سبزش...

۷_ یادم آمد که برای چه چارتار را دوست دارم. جایی آرمان گرشاسبی خوانده: کاش این ماجرا به سر نیاید... و من چه روزها که گوشش دادم و خواندمش و نوشتمش روی جزوه ها...

۱_تابستان تمام شد. من ازتمام شدن، ازپایان ها، ازافول ها  می ترسم وناراحت می شوم اما تمام شدن تابستان، هرچه زودتر تمام شدنش تنها چیزی بود که می خواستم. حالا خوشحالم، واقعاً خوشحال.

۲_امروز اولین روزکاری ام بود.سخت، خسته کننده و پرازچالش اما بعدازمدتها ازخودم راضی ام. بیشترین چیزی که دوست دارم یادگیری است که درجریان یاد دهی اتفاق می افتد‌. اگرچیز بیشتری بلد باشم.

۳_شاید بیشترین چیزی که دیده ام ازدست دادن کسانی بوده که دوستشان داشته ام، بیشتر ازهرچیزی، نمانده اند، به هردلیلی. ناراحت کننده؟ بی حدواندازه، انگار تکه ای ازقلبم را کنده اند وبرده اند. انگار بخشی ازوجودم نیست. امازندگی همین است. فکرمی کنم بیشتر ازآمدن رفتن دارد. رفتن ها، رفتن های باتجربه، گاهی فکرمی کنم شاید من هم اززندگی کسانی که دوستم داشته اند رفته ام که حالا اینگونه می شود. رفته ام، بی توجه، بدون دلیل، بدون توضیح.

۴_این پاییز مثل پاییز سال قبل نیست. انگار از ۲۲سالگی تا۲۳سالگی صدسال فاصله است. انگار صدسال طولمی کشد تا۲۳ساله شوی، مثل سال قبل نیست چون مطمئن نیستم اما مثل همیشه، مثل همیشه امیدوارم. امیدوارم پاییز خوبی بسازم.

۵_مریم به تهران رفت. درفاصله ای دورتر ازمن درس می خواند وجایش همه جای شهر خالی است. دلم جغرافیایی را می خواهد که او باشد، نزدیکم.

۶_شاید تنها فایده تابستان برایم این بود که موزیک های خوبی گوش دادم ومستندهای خوبی دیدم.

۷_امشب برایش صدا فرستادم که هیچ وقت قدر هیجده سالگی ام خوشحال نبوده ام. ادامه اش ندادم که انگار جهان را فتح کرده بودم، باسری پر ازرویا...

۸_انگار رویاها را گرفته اند. شده ایم کپی هم. همه یک چیز را می خواهیم. بانسخه های واحد، دلم نمی خواهد رویای من مثل بقیه باشد. دارم دنبال رویای شخصی ام می گردم.

۹_جایی خواندم که وقتی دختری که دوستش داشت را باپسری دیده بود یک آهنگ فوق العاده ی بی کلام از پانیست محبوبم گوش داده بود. مدام فکر می کردم وقتی اولین بار قلبم شکست، اولین بار فهمیدم این دیگر شکست عشقی است چه گوش دادم؟ بعد یادم آمد که لی بیروت گوش می دادم ودر تاکسی گریه می کردم.

۱۰_حالا طوفان گذشته است شاید،چون موهایم را می بافم ودلم می خواهد گوشواره بپوشم.

۱۱_فکرکنم شغل موردعلاقه ام پختن نان های شکلاتی و کیک های خانگی دریک دهکده ی پرازمه وفروختن آن ها با شیرکاکایو وچایی باشد.

۱۲_آدمی نیست که عاشق نشود وقت خزان...