آهسته و پیوسته

زمستان بود و به یاد تو خواب بهار را دیدم.

می خواهم بدانم کِی، چه طور همه چیز عادی می شود؟*

* از وبلاگ چند وقت یک بار

من پیاده رفتن، نوشتن، صُبح، چای، پاییز، نارنگی و تو را دوست دارم. 

برای تو همیشه در زندگیِ من جا هست.

حتی وقتی که دیگر نمی خواهم خودم توی زندگی ام باشم.

یک عالمه دویده بود و جایی نرسیده بود. بالاخره بعد از این همه دویدن جایی ایستاده بود، بدون اشک ریختن یک عالمه حرف زده بود و بعد توانسته بود که نفس عمیقی بکشد. حالا دیگر فقط خسته بود. پتو را کشید روی سرش و خوابید. دلش می خواست وقتی چشمش را باز می کند دیگر خسته نباشد. دلش خیلی چیزهای دیگر هم می خواست اما اول از همه باید می خوابید. چهار پاییز می خوابید.