آهسته و پیوسته

خوب کافی نیست.

یک جور آوای روشن بی هیچ ملال که کلمه ی خاصی براش نیست.

من که فیلم زیاد دوست ندارم این فیلم رو می تونم بارها ببینم.

والبته که زهرا من هم کتاب رو نخوندم. این جمله در کتاب دیگری نقل شده بود که مدتهاست ذهنم رو مشغول کرده، و البته من رو ترغیب به خوندن کتاب کرد.

نه یک دقیقه، بلکه بارها، همون لحظاتی که قلبمون از خوشی می خواد از قفسه ی سینه مون بزنه بیرون، همون لحظاتی که ازشدت خوشی اشک می ریزیم، همون لحظاتی که بعد از مدتها دلتنگی تنگ و محکم در آغوش گرفته می شیم. می تونم هزار تا مثال بزنم. 

بحث همینه ، اینه که ما به اندازه ی کافی هوشیار باشیم که اون لحظات رو درک کنیم. این که متوجه باشیم همین لحظه ی کوتاه شادکامیه، همین لحظه که قلب آدم رو گرم می کنه، همون لحظه است که آدم رو تر غیب می کنه که ادامه بده! مثلاً من پدر و مادرم عاشق این بودن که من حقوق بخونم. وقتی این رشته رو برخلاف میلم قبول شدم و اسمم رو با این رشته دیدن به حدی خوشحال شدن که اشک تو چشماشون جمع شده بود. اون یک لحظه ی تمام شادکامی بود. هروقت بهش فکر می کنم قلبم گرم میشه.

همون یک دقیقه است که داره من رو ترغیب می کنه به ادامه دادن!

وهزاران لحظه ی دیگه که باعث میشه زندگی رو دوست داشته باشم و ادامه بدم!

زیباست، خیلی زیبا.

بنظرم فرزاد موتمن هم فیلم رو خوب ساخته بود. جز معدود فیلم های ایرانیه که دلم می خواد چندبار ببینمش.

حتماً حتماً می بینمش. 

ممنونم.

:)