آهسته و پیوسته

آدم فکر می کند زورش به هرچه نرسد به خودش می رسد؛ بعد می بیند که نه، چقدر ناتوان است.

چقدر ناتوان است. چقدر ناتوان است. چقدر ناتوان است.

همچو چشم مستت جهان خراب است.

بهار به امید و آغاز های نو، بهار است.